Walki 1863 w lasach Guberni Warszawskiej cd.

A tu zacytuje parę zdań dotyczących ubioru PS 1863

Wobec zakazu używania wszelkich polskich symboli narodowych pod zaborem, rogatywka była znamieniem tożsamości……….

Mimo opracowania dość szczegółowych przepisów dotyczących ubiorów i wielu podejmowanych w tej dziedzinie starań, w PS 1863. Nie było możliwości wprowadzenia jednolitego umundurowania oddziałów partyzanckich. Przygotowane przez Juliusza Kossaka na zlecenie Wydziału Wojny Rządu Narodowego projekt mundurów łączył harmonijnie dawną tradycje. Zwłaszcza wojskowego nakrycia głowy z ubiorem cywilnych drugiej połowy XIX. W propozycjach Kossaka przeważały czapki polskie średniej wysokości, usztywnione ze skórzanym daszkiem, ozdobione kokardą narodową i kitą. Dla Kosynierów przewidywano czapkę rogatą granatową wysokości 5 Cali ( 12,5cm), z rozetką po lewej stronie, na której miał być orzeł biały w czerwonym polu. Oficerowie mieli wyróżniać się kitami białymi, a strzelny zielonymi. W tradycyjnych czapkach krakusów konnych przewidywano nad rozetą z orłem noszenie kitki a piór pawich. Granatowa czapka generalską wyróżniała się barwami.
. narodowymi w formie kity z piór białych i amarantowych. Miał taką czapkę Gen. M. Langiewicz.
W praktyce oddział powstańcze były ubrane bardzo różnorodnie, w zależnościom istniejących warunków i możliwości. W niewielu z nich udało się wprowadzić pełniejszą jednolitość. Przeważnie noszono codzienne ubranie cywilne różnych warstw społecznych. Do czamar, świtek, Wołoszek, burek, guniek, kapot, bekiesz i dawnych kurtek ułańskich noszono czapki futrzane lub sukienne obszyte barankiem, miękkie rogatywki o wierzchu czerwonym, granatowym, zielonym , lub białym, przybrane biało czerwoną kokardą z orłem polskim. Rogatywki, podobnie jak przed stu laty w oddziałach konfederackich, stanowiły często jedyne znaki przynależności do walczącego oddziały.

Oficer szwajcarski, F. von Erlach, który przybył do Polski, by śledzić przebieg powstania, organizacje i sposób walk partyzanckich pozostawił taki oto obraz ubiorów powstańców:
„ Mundurem kosynierów jest przeważnie polski strój ludowy. A więc latem, często tylko zgrzebna koszula w spodnie i wielki słomiany kapelusz. Często też noszą kosynierzy polskie rogatywki bez daszka, na których umieszczano orzełki narodowe…
Piechota ubrana był w szare koszule z amarantowymi naramiennikami, spodnie płócienne, chodaki, kapelusze góralskich lub konfederatkę.
W kawalerii przeważały czapki krakuski…
Spotkałem księdza kapelana w oddziale Krupińskiego w sutannie, polskiej rogatywce, a za pasem miał dwa wielkie pistolety ... „

Do najpopularniejszych nakryć głowy należy niewątpliwie miękie krakuski, które w takich oddziałach, jak Kurowskiego i Langiewicza, stwarzały wrażenie wojska jednolicie wyekwipowanego. Do rzadkości należał oddział jazdy, który przybył 5 czerwca 1863r. Z Galicji do partii Czachowskiego: „
Jeźdźcy przyjechali w amarantowych jedwabnych koszulach przepasanych pasami z z emaliowanymi klamrami, w palonych eleganckich butach, w wysokich ułańskich czapkach amarantowych daszkiem ozdobionym szyszkami, kokardą i innymi świecidełkami”

Post został pochwalony 0 razy

Mam pewien pomysł dla chętnych, do oddziału powstańców. I tak dla tych co nie zdobędą kożucha czy kurtki 3/4 ala-sukmana, jest alternatywne rozwiązanie. I tak może zróbmy, że wykorzystamy nasze kurtki WP, na nie zakładamy kamizelke-bezerękawnik zrobioną z jakiegoś starego wełnianego swetra, byle był jednolitego koloru. Dobrze by było mieć jeszcze szary wojskowy koc, i wtedy rolujemy go przez pierś i sylwetka partyzanta nabiera bojowego charakteru. To taka propozycja najłatwiejszego rozwiązania !

Post został pochwalony 0 razy

Czapki dla moskali już mamy, jeden karabin też gotowy, następny w trakcie, kosy w trakcje produkcji, tylko jeszcze sztandar powstańczy uszyć i będzie super !. Smile

W Radomiu zapowiada się niezła impreza więc warto, choć pewnie śniegu nie będzie. Sad

Ale jak źródła historyczne informują styczeń 1863 był wyjątkowo ciepły, co pozwoliło przetrwać w lasach młodzieży warszawskiej.

Post został pochwalony 0 razy

Dla sekcji "Powstaniec 63" wrzucam opis umundurowania szczególnie ciekawy dot. oznaczeń stopni oficerskich. Opis znalazłem w książce pt PS w zbiorach MWP w Warszawie wyd.MON 1966

Wobec różnorodności form zaopatrzenia (skup, obowiązkowe dostawy i dary społeczeństwa ) oraz trudności materiałowych nie mogło być mowy o jednolitości w dostarczanym i używanym ubiorze.
Mimo to daje się zauważyć dążenie do zachowania odrębnych szczegółów oddziałów. Czasami były to jednakowe czapki, innym razem koszule, czamary, spodnie itp. Kosynierzy w oddziale Zygmunta Sierakowskiego np. nosili szare siermięgi i czarne czapki. Piechota Marcina Borelowskiego otrzymała szare bluzy i czapki, jazda natomiast – granatowe bluzy i kepi. W oddziale ks. A. Mackiewicza w Kowieńskim powstańcy nosili szare sukmany do kolan, przepasane pasem rzemiennym, a oficerowie – czarny. Jako nakrycie głowy służyły rogatywki obszyte barankiem. Oficerowie Dionizego Czachowskiego przywdziewali czarne konfederatki obszyte barankiem oraz krótkie kożuszki baranie.
Jako odznak stopnia oficerskiego były używane biało-amarantowe szarfy przez ramię. Kożuszek opinał pas z klamrą opatrzoną godłem. Buty noszono juchtowe, szarawary często skórzane.
Jako nakrycia głowy najczęściej występowały batorówki, konfederatki, czapki „francuskiego kroju”- tzw. Kepi, rogatywki, kapelusze góralskie i kołpaki. Okrycie wierzchnie stanowiły czamary, sukmany, Wołoszki, świtki i inne. Spodnie noszono zazwyczaj wpuszczone do butów. W czasie zimy zasadniczą częścią ubioru były kożuszki, objęte zresztą obowiązkową dostawą. Obok nich występowały austriackie i rosyjskie płaszcze wojskowe oraz burki.
Kurtkę lub kożuch opinał skórzany pas, często z klamrą zdobioną emblematem patriotycznym lub godłem. Na pasach strzelcy umieszczali ładownice z nabojami (zwykle 50-60 naboi) oraz kieszonkę na kapiszony.
Oficerowie nosili za pasem pistolety i rewolwery.
Do ekwipunku Powstańca należała także torba „na rzeczy” lub tornister. Rolę ich często spełniały torby myśliwskie. Oficerowie mieli podobne ubiory jak szeregowcy.
Oznaką stopnia oficerskiego była szarfa przez ramię, niekiedy naramienniki z gwiazdkami, kokardy i kity lub srebrne i złote galony na czapkach oraz naszywki na rękawach i kokardy na piersiach. W zależności od stopnia kokardy i szarfy były amarantowe (dla oficerów plutonowych i kompanijnych ) lub biało –amarantowe (dla dowódców batalionowych).Generałowie i dowódcy oddziałów nosili oznaki trójkolorowe (biało- niebiesko-amarantowe)

Post został pochwalony 0 razy